Uchroniłem swoją babcię przed długami

Uchroniłem swoją babcię przed długami

 Odkąd pamiętam zawsze miałem dobry kontakt z dziadkami. To znaczy z rodzicami taty, bo dziadkowie od strony mamy niestety zmarli jak miałem zaledwie kilka latek i w ogóle ich nie pamiętam. Moi rodzice zawsze byli zapracowanymi ludźmi i mieli bardzo mało czasu, który mogli mi poświęcić. Jestem jedynakiem, więc bardzo często zdarzało się tak, że poza dziadkami nie miał kto się mną zajmować, ani poświęcać mi czasu i uwagi. Rodzice często bywali w różnych delegacjach lub zajęci kolejnymi projektami w pracy byli nieobecni w domu, a gdy już w nim byli to i tak miałem poczucie jakby ich nie było.

 W dzieciństwie kiedy byłem w przedszkolu i później w szkole podstawowej to właśnie od dziadków dostawałem ciepło i uwagę, które każdemu dziecku są tak potrzebne. To oni najczęściej odbierali mnie z przedszkola, a później ze szkoły. Babcia gotowała mi pyszne domowe obiadki, piekła wspaniałe ciasta i szykowała wyśmienite desery, które niezmiennie stanowiły główną motywację, aby zjeść całe drugie danie. Dziadek zabierał mnie na spacery, opowiadał różne fascynujące historie ze swojej młodości. Pomagali mi odrabiać pracę domową, wpajali podstawowe wartości i zasady dobrego wychowania. To właśnie dziadek zasiał we mnie patriotyzm i miłość do ojczyzny. Oboje zaszczepili we mnie szacunek do drugiego człowieka, nauczyli mnie, że trzeba być dla ludzi miłym i pomocnym. Śmiało mogę powiedzieć, że to właśnie dzięki nim wyrosłem na dobrego człowieka. Tak mijały lata, ja stawałem się coraz starszy.

 Wyjątkowa więź jaka wytworzyła się między mną, a dziadkami pozostała taka sama jak nie jeszcze silniejsza. Mimo, że nigdy niczego mi nie brakowało, można powiedzieć, że moi rodzice byli dla mnie prawie obcymi ludźmi. Nie wiedzieli co mnie interesuje, jaki jestem, moje relacje z nimi były bardzo powierzchowne i można by rzec na pokaz. Przed znajomymi i współpracownikami udawali, że jesteśmy zgraną rodziną, jednak w zaciszu domowego ogniska z biegiem czasu rodzice nawet nie udawali, że są zainteresowani tym co miałem im do powiedzenia. Między innymi z tego względu traktowałem dziadków jakby to oni byli moimi rodzicami i łączyła mnie z nimi niezwykle silna więź emocjonalna. Gdy byłem w liceum moi rodzice przeprowadzili się do Anglii. Było to spowodowane tym, że firma, w której zajmowali wysokie stanowiska wycofywała się z Polski, a zarząd firmy zaproponował obojgu lukratywne posady w Wielkiej Brytanii. Ja o przeprowadzce nie chciałem słyszeć. Ani myślałem przeprowadzać się do obcego kraju.

 Tutaj miałem swoich przyjaciół, lubiłem swoją klasę, miałem uporządkowany swój świat i plany na przyszłość, a co najważniejsze nie miałem zamiaru opuszczać ukochanych dziadków, którzy z roku na rok stawali się coraz starsi i trzeba było im pomagać w coraz to większej ilości rzeczy i czynności. Tak jak się spodziewałem rodzice, ani zbytnio się tym nie przejęli, ani zbytnio mnie nie namawiali bym jechał z nimi. Sprzedali mieszkanie, w którym mieszkaliśmy i wyjechali na wyspy. Od tego czasu widywałem ich średnio raz lub dwa razy na rok przy okazji świąt Bożego Narodzenia i czasem świąt Wielkanocy. Z racji, że dziadkowie mieli duże mieszkanie postanowiliśmy, że zamieszkam razem z nimi. Troska moich rodziców o mnie ograniczała się do przelania pieniędzy mojej babci i telefonu raz na miesiąc czy wszystko u nas w porządku. Gdy kończyłem liceum zmarł mój dziadek. Miał 81 lat, więc można powiedzieć, że dożył dość późnego wieku. Dziadzio nie chorował na żadną przewlekłą chorobę, nic też nie wskazywało na to, że niedługo od nas odejdzie. Po prostu pewnego wieczora położył się spać i rano już się nie obudził.

 Po śmierci dziadka babcia czuła się bardzo osamotniona i zagubiona. Przez tyle lat to dziadek zajmował się rachunkami i domowym budżetem, a babcia domem. Jak można się domyśleć ja przejąłem te obowiązki i zaopiekowałem się babcią. Z jednej strony nawet cieszyłem się, że w końcu mogę się odwdzięczyć babci za tyle lat otaczania mnie troską i opieką. Na co dzień studiowałem na politechnice, jednak zajęcia miałem ułożone w ten sposób, że zawsze zostawało mi dostatecznie dużo czasu, abym mógł zająć się ukochaną babcią i spędzić z nią trochę czasu. Sytuacja uległa zmianie kiedy pewnego razu pokłóciłem się z rodzicami i oznajmili mi, że nie będą już więcej przesyłać pieniędzy. Ta sytuacja zmusiła mnie, abym znalazł dorywczą pracę, która nie będzie kolidować z moimi studiami, a pozwoli mi zarobić trochę grosza. Podjęcie pracy i znalezienie jej nie stanowiło dla mnie żadnego problemu. Jedynym mankamentem tej sytuacji było to, że mniej czasu mogłem poświęcić swojej babci przez co więcej czasu spędzała ona w samotności.

 Pewnego dnia, gdy wróciłem do domu zdziwił mnie widok nowych garnków w kuchni, jednak z racji, że był to już wieczór i babcia już spała, postanowiłem zapytać o to dopiero następnego dnia. Gdy poruszyłem ten temat przy śniadaniu przed wyjściem na uczelnię odpowiedź babci sprawiła, że zaniemówiłem. Opowiedziała mi, że jak mnie nie było zadzwoniła do drzwi uprzejma młoda kobieta z zapytaniem czy mogłaby zająć mojej babci pół godziny czasu, ponieważ ma dla niej wspaniałą ofertę. Babcia spragniona towarzystwa zaprosiła kobietę do domu na herbatę, która od słowa do słowa sprzedała babci zestaw garnków podsuwając do podpisu umowę, której babcia nawet nie przeczytała. Zapytana przeze mnie dlaczego podpisała umowę nawet jej nie czytając stwierdziła, że ufa tej kobiecie, ponieważ ktoś tak miły i uprzejmy nie mógłby jej oszukać!

 Poprosiłem babcię, aby pokazała mi tą umowę i podczas lektury aż mnie zmroziło. Okazało się, że te garnki kosztowały 5000zł! Oczywiście babcia była zaskoczona i zszokowana taką ceną ponieważ ta „miła i uprzejma” kobieta, która u niej była powiedziała babci, że koszt kompletu tych garnków wynosi 500zł, które będą do zapłaty w dziesięciu wygodnych ratach po 50zł. Owszem, rat miało być 10, ale po 500zł! W obecnej sytuacji finansowej zarówno dla mnie jak i dla babci była to naprawdę spora suma. Nie pozostało mi nic innego jak pojechać z babcią do siedziby tych naciągaczy i odstąpić od umowy. Całe szczęście, że nie minęło 14 dni, bo nie wiem co byśmy zrobili gdybyśmy musieli tyle zapłacić. Wszystko zakończyło się szczęśliwie, a babcia od tej pory ma nauczkę, żeby nie wierzyć wszystkim na słowo i nie dać się na nic naciągnąć. 

Marcin, Warszawa